Najsłynniejsza artystka dwudziestolecia międzywojennego: malarka, graficzka, scenografka, reprezentantka art déco, piewczyni folkloru i słowiańszczyzny. Autorka soczystych dzienników oraz podręcznika savoire-vivre'u. Kobieta, która przerosła swoje czasy, żyjąc wedle własnych zasad. By podjąć studia w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium przywdziała męski strój i w mury uczelni wkroczyła jako Tadeusz Grzymała-Lubański. Miała ognisty temperament oraz niewyparzony język, których używała nie myśląc o konsekwencjach, a te potrafiły być dotkliwe: na skutek intryg męża, Karola Stryjeńskiego, skądinąd również artysty, wylądowała w szpitalu psychiatrycznym (szczęśliwie na krótko, gdyż lekarze nie stwierdzili faktycznych zaburzeń, ot, pacjentka ośmielała się mieć własne zdanie).

Całe życie rozdarta między potrzebą rozwoju artystycznego a pragnieniem rodzinnej stabilizacji. Rytm jej życia wyznaczała dokuczliwa i rozpaczliwa pogoń za pieniądzem, dziś zaś jej dzieła osiągają ceny zawrotne, jak na wytwory „księżniczki polskiej sztuki” przystało.

Na naszym kubku widnieje cytat oddający dwoistość natury Zochy. Zawsze w ruchu, w podróży, prowadząc „życie rozwłóczone”, od czasu do czasu, dla higieny ducha, dzień przepędzała na modłę introwertyczną: samotnie.

Zofia Stryjeńska z domu Lubańska (13 V 1891 - 28 II 1976)

Kubek ceramiczny o sporej pojemności (350 ml), zapakowany w kartonowe pudełko z logo Dead Can Talk. Wnętrze w kolorze czarnym lub czerwonym (do wyboru ↑).

Nadruk wykonany kalkomanią ceramiczną wypalaną w temperaturze 840°C, dzięki czemu jest odporny na zmywanie w domowych zmywarkach mechanicznych.

#Dzień_przepędzę_samotnie | #na_prezent_dla_Mamy